Dawny ewangelicki kościół dworski (z kaplicą grobową Reichenbachów) w Goszczu był jedną z bardziej okazałych, ewangelickich świątyń na Śląsku. Wzniesiony został w latach 1743-49 prawdopodobnie przez wrocławskiego mistrza budowlanego Ernesta Gottlieba Klackbrennera, wg projektu królewskiego architekta Johanna Boumanna Starszego. Świątynię ufundował hrabia Heinrich Leopold von Reichenbach, po uzyskaniu zezwolenia króla Prus Fryderyka II w roku 1741.
Obiekt znajduje się w centrum Goszcza, przy dawnym rynku, połączony był kiedyś łącznikiem z zespołem pałacowym. Późnobarokowy, z elementami rokoka, murowany, tynkowany, z fasadą zwróconą na północ, nakryty dachem mansardowym z lukarnami powiekowymi. Założony na planie zbliżonym do krzyża greckiego, z owalną częścią środkową nakrytą pozorną kopułą. Dach nad korpusem mansardowy z powiekami, pokryty dachówką, na wieży drewniany hełm cebulasty wielopołaciowy, z czworoboczną ażurową latarnią, podbity gontem. Elewacje świątyni na wysokim cokole, ujęte pilastrami jońskimi w wielkim porządku oraz międzykondygnacyjnym pasem gzymsowym i gzymsem koronującym w formie belkowania. Fasada zwieńczona szczytem z wolutowymi spływami, w który wtopiona jest wieża z cebulastym hełmem z latarnią. W przyziemiu fasady portal ozdobiony herbem Reichenbachów; drzwi rokokowe. Otwory okienne zamknięte półkoliście, obwiedzione opaskami z klińcowymi kluczami. Wnętrze świątyni doświetlone dwoma kondygnacjami okien, z lożą kolatorską w części prezbiterialnej i chórem muzycznym od zachodu, otoczone kondygnacją empor otwierających się arkadami do nawy. Pozorna kopuła rozczłonkowana gurtami, wsparta na filarach ozdobionych jońskimi pilastrami w wielkim porządku. W pd.-zach. narożniku kaplica grobowa Reichenbachów, w której znajdowały się kamienne, bogato dekorowane sarkofagi: rokokowy Heinricha Leopolda von Reichenbacha (zm. 1775) i barokowy jego żony Friederike Charlotty von Schönaich-Carolath (zm. 1741). Kościół jest otoczony od zachodu ceglanym murem z ok. 1750 r. Kościół został odnowiony przed r. 1939, lecz pozostaje nieużytkowany od roku 1945. Cenne sarkofagi zostały w latach powojennych zbeszczeszczone i rozkradzione. W latach 1995-96 Gmina Twardogóra wykonała remont jego więźby dachowej. Znajdowały się tu jeszcze niedawno: późnobarokowy Fryderyki Charlotty hr. von Schönaich-Carolath (zm. 1741), i rokokowy Henryka Leopolda v. Reichenbach (zm. 1775). W roku 2015 Stowarzyszenie Św. Magdaleny – we współpracy z Burmistrzem Miasta i Gminy Twardogóra - zainicjowało restaurację tego wspaniałego obiektu, z zamiarem przekształcenia tego miejsca w „Świątynię Artystów”, czyli nowoczesną w formie i nowatorską w treści placówkę kultury. Głównym założeniem Stowarzyszenia jest wykreowanie miejsca otwartego na różnorodne projekty i przedsięwzięcia, służącego zarówno artystom jak i odbiorcom sztuki miejsca, w którym następuje naturalna synchronizacja między zachowanym dziedzictwem historyczno-kulturowym, a współczesnością. W maju 2016 roku rozpoczęto pierwsze prace porządkowe w kościele i wokół niego. Wówczas zabytek był w ruinie, dziś nie jest zagrożony. Po zakończonym remoncie dachu, trwa wymiana stolarki okiennej - zostało już zamontowanych 38 okien - w elewacji frontowej (zachodniej) i tylnej (wschodniej). Do wykonania pozostało jeszcze 14 okien. Bieżący opis prac remontowych, a także imprez społeczno-kulturalnych dostępny jest na fanpage’u Stowarzyszenia Św. Magdaleny „Świątynia Artystów”.
NR W REJESTRZE ZABYTKÓW: A/3551/1179
W opisie wykorzystano opracowanie Beaty Sebzdy (OT NID we Wrocławiu, 08.05.2017 r., zabytek.pl) oraz informacje z fanpage’a Stowarzyszenia Św. Magdaleny.
